W poprzednim odcinku zrobiliśmy podejście do wytłumaczenia w kilku zdaniach co to są rozkazy mikroprocesora, jak składają się na program komputerowy i jak – bit po bicie, za pomocą przełączników – wprowadzano je do pamięci pierwszych domowych komputerów. Na dłuższą metę jednakże tak pracować się nie dało, proces był żmudny i łatwo było się pomylić. Dziś więc omówimy kolejny, nieczęsto spotykany w Polsce sposób interakcji z komputerem – z wykorzystaniem dalekopisu.
Dalekopis można sobie wyobrazić jako maszynę do pisania, która mogła na odległość komunikować się z innymi maszynami. W różnych formach były użytkowane od XIX wieku, a więc w latach 70-tych XX wieku można było dotrzeć do wyprzedawanych urządzeń starszego typu. Operator dalekopisu wprowadzał wiadomość z klawiatury, litera po literze, w sposób bardzo zbliżony do tego, jak obecnie piszemy na klawiaturze komputera. Każdy znak na bieżąco zamieniany był na odpowiadające mu impulsy elektryczne i transmitowany po sieci przewodowej. Urządzenie odbiorcze dekodowało sekwencję nadchodzących pulsów i uwieczniało ją, dziurkując bezpośrednio odwijaną z rolki wstęgę papierowej taśmy, lub drukując na rolce papieru cyfry lub litery składające się na wiadomość.
Po kablu komunikowane są więc stany wysokie i niskie prądu, zera i jedynki. Jeżeli podłączymy dalekopis do komputera, i zamiast ustawiać przełączniki, będziemy naciskać odpowiednie klawisze, z których każdy odpowiada pewnej sekwencji zer i jedynek, to otrzymujemy urządzenie, które znacząco uprości i przyspieszy wprowadzanie komend. Wyniki pracy, zamiast zapalać i gasić odpowiednie diody na przednim panelu komputera, możemy drukować na papierowej taśmie, sterując dziurkaczem tak, aby każda linia reprezentowała jedną liczbę zapisaną w formacie dwójkowym – odpowiednio dziurkując lub nie odpowiednią pozycję w zależności od stanu bitu jaki składa się na jej wartość.
Taki wydruk można było odczytać, zachować, a nawet ponownie przetworzyć – wczytując go do pamięci komputera za pomocą czytnika taśm perforowanych. Czytniki take zresztą były również w powszechnym użyciu przez stacje dalekopisowe, które wykorzystywały je w procesie przygotowywania czy dalszej retransmisji wiadomości. Taśma papierowa, z odpowiednim układem otworów, może więc być nośnikiem danych. Niezależnie od tego, czy dane są efektami działania jakiegoś programu, na przyklad wynikami obliczeń jakie zadaliśmy komputerowi, czy też sekwencjami liczb, jakie składają się na sam program komputerowy w formie kodu maszynowego. Wczesne wersje języka programowania Microsoft BASIC dla komputerów IMSAI/Altair były dystrybuowane właśnie w formie rolek dziurkowanych taśm.
Leave a Reply